Dlaczego jadę właśnie do Gabonu?
Plany zaczęły się kiełkować już poprzedniej zimy. Kraj wydawał się dość egzotyczny i rzadko odwiedzany. Nie ma więc problemu, że trafię na nieprzebrane tłumy turystów. Wiele osób odstraszają ceny, które podobno szacuje się , iż są większe o ¼ niż we Francji. Kiedyś zakupiłem cienką książeczkę Bradta o Gabonie. Na okładce firmowała ten kraj małpka z czerwonym noskiem. Wprost kusiła mnie do przyjazdu. „Chodź, przybądź, przyleć, to może mnie zobaczysz w rzeczywistości”.
Ale tym, co zadecydowało ostatecznie, iż tutaj się wybrałem była postać Alberta Schweitzera, teologa, pastora, muzykologa, organisty, filozofa, i ostatecznie lekarza, który spędził kilkadziesiąt lat w małym miasteczku w głębi Gabonu. Tym miastem nad rzeką Ogowe było Lambaréné. Więcej o nim napiszę , gdy wyrwę się z Libreville i jakimś środkiem transportu dojadę asfaltową szosą jakieś 250 kilometrów do tego miejsca. Nie trzeba tam już płynąć łodzią czy parowcem od ujścia do Atlantyku tak jak to czynił Schweitzer na początku XX wieku. Dziś wystarczy jakieś cztery godziny jazdy ze stolicy i można znaleźć się na miejscu.
Libreville
Wróćmy jednak do podróży do Afryki. Miałem oczekiwać w Paryżu na lot do Libreville samolotem Air France jakieś trzy i pół godziny , a zrobiło się z tego ponad pięć godzin. Sam lot z Paryża do Libreville trwa siedem godzin, w tym co najmniej połowę lecieliśmy w ciągu dnia. Początkowo przebijaliśmy się przez kłębiące chmury otulające w tym dniu Paryż i całą Francję. Wróciło dobre samopoczucie i wigor , kiedy to mogłem wznieść za pomyślność podróży kieliszek szampana. Trasa lotu prowadziła nad Algierią, Nigrem i Nigerią. Słońce zaszło za horyzont gdy lecieliśmy nad niezmierzonymi pustynnymi przestrzeniami Sahary. Było całkiem sporo wolnych miejsc w samolocie, widać że o tej porze roku nie jest to popularny cel wyjazdów.
Libreville przywitał nas sowitym deszczem. Styczeń to podobno pora względnie sucha, ale to przecież strefa równikowa, więc deszcze są tu niemal codziennością. A do tego to podobno najcieplejszy miesiąc roku. Pora było więc zdjąć z siebie polar, ale zachować kurtkę przeciwdeszczową. Nie musiałem jednak biec po płycie lotniska, bo dla naszego dużego samolotu przygotowano tzw „kołnierz. Niemal przy wejściu obowiązkowa kontrola żółtej książeczki szczepień i ich ważności. Kieruję się do małej kolejki dla tych bez wizy, tzn. tych, którzy mają ze sobą tylko wizę tzw. elektroniczną. Trwa to potwornie długo, szczególnie gdy trafia się przede mną klient, który nie ma przy sobie żywej gotówki. Lotnisko nie jest duże, ale po wyjściu nie jestem atakowany przez tłum taksówkarzy; jest już po 22 i pieniądze można wymienić tylko u dżentelmenów świadczących te usługi pod zamkniętym punktem wymiany walut. Obowiązuje tutaj tzw. środkowoafrykański frank CFA (XAF). Nie muszę się przynajmniej martwić czy otrzymam dobry przelicznik, bo już 20 lat temu (w 1999 roku) ustalono sztywny kurs wymiany franka CFA do euro w wysokości 1EUR=655,957XAF. Dostaję więc w zamian za 100 euro sześć banknotów po 10 tysięcy oraz jeden po pięć tysięcy i mogę wsiąść do jednej z wielu taksówek w kolorze biało-czerwonym oczekujących na klientów. Tu mało kto zna angielski, ale do dziesięciu i nawet więcej potrafię liczyć i rozumieć w tym języku. Do hotelu mam jakieś 7 kilometrów więc i cena jest podobna siedem tysięcy CFA.
