O godzinie ósmej miałem wyruszyć autobusem kompanii Rio Paraguay z powrotem do stolicy. W Paragwaju kierowcy autobusów dalekobieżnych to elita. Ubrani w nienaganne białe koszule muszą dbać też aby i czarne buty lśniły. Wiedzą o tym krążący po dworcu czyścibuci, że będą mieli co robić. Co ma jednak robić człowiek, gdy ma polerowane buty? Na pewno się nie ruszać. Najczęstsza poza to usiąść i zająć się czytaniem gazety. Ale kierowców nie stać na chwilę wypoczynku, bo trzeba pilnować czy wszyscy pasażerowie już zajęli miejsce. A do tego jak tu czytać gazetę, kiedy to w jednej ręce trzyma się wielki termos a w drugiej naczyńko na yerba mate i od czasu do czasu trzeba sobie polewać.
Kiedy już buty kierowców zostały wyczyszczone i trochę mate zostało wypite, aby miło rozpocząć dzień, autobus mógł ruszyć. Kolejne niemal 400 kilometrów przez równiny paragwajskie, małe miasteczka pokonaliśmy dość szybko, tylko czasem zatrzymując się, aby wysadzić lub przyjąć kolejnych pasażerów. Ostatnią godzinę przeciskaliśmy się przez zatłoczone ulice przedmieść Asuncion, aby po tych 6 godzinach dobrnąć do dworca autobusowego. Jeszcze tylko skorzystałem z jednego z punktów wymiany waluty i wolno, wolno dotarłem taksówką do hotelu Excelsior, gdzie już mnie przywitano jak dobrego znajomego.
Sporo się obczytałem o tym Asuncion w autobusie podczas tej mojej sześciogodzinnej jeździe. Wiedziałem już całkiem sporo o każdym niemal muzeum, których to miasto miało niemal bez liku i o jego rozległych placach jak i pięknych widokach na graniczną rzekę Paragwaj. Żal mi było każdej chwili spędzonej w swoim pokoju hotelowym. W końcu to stolica, to na pewno centrum musi być wypieszczone Tylko czy uda mi się to wszystko zobaczyć do zmroku, który zapada niedługo po osiemnastej.
Miałem tylko 3 godziny, ale i zapał wielki. Parę przecznic dalej miała znajdować się świątynia La Encarnacion, położona malowniczo na wzgórzu. Okazja do zobaczenia nie tylko wnętrz świątyni ale i również widoku na miasto. Ale główne wejście na monumentalne schody było zamknięte, a żeby komuś nie przyszło do głowy wejść przez płot, to został on jeszcze wzmocniony spiralą drutu kolczastego. Wyglądało to niemal jak oblężona twierdza. Ale ciekawość nie dała mi odejść z kwitkiem, zwłaszcza że tam wysoko widać było jakieś zaparkowane auta. Obszedłem więc tą twierdzę dookoła, aby wreszcie znaleźć boczne wejście i nawet wjazd dla samochodów. Ale wrota do świątyni były zamknięte, zaś widoki przesłaniały jakieś wieżowce czy wysokie domy o różnej konduicie. Niektóre dopiero budowano, inne wyglądały jakby ktoś chciał je przed wiekami zbudować, ale zabrakło mu kasy albo ochoty, a jeszcze inne wyglądały już na trwałą ruinę.
Takie to było moje pierwsze spojrzenie na miasto. Ale może kiepsko trafiłem, a czasu miałem coraz mniej. Machnąłem ręką na przejeżdżającą taksówkę i już po chwili znalazłem się tuż nad rzeką przy całkiem reprezentatywnym budynku. To był Palacio de López, gdzie w roku 1860 rozpoczął budowę jako swej prywatnej rezydencji ówczesny prezydent , Mariscal Lopez. Marzył mu się pałac przynajmniej taki jak Wersal, ale uwierzył on również iż Paragwaj jest najpotężniejszym państwem Ameryki Południowej i wdał się w wojnę jednocześnie z trzema sąsiadami: Brazylią, Argentyną i Urugwajem. Skończyło się to tragicznie nie tylko dla niego , ale i większość męskiej populacji Paragwaju, którzy zginęli w trakcie działań wojennych. Kraj powoli wracał do siebie po tej klęsce, zaś sam pałac został siedzibą prezydenta i tak jest po dzień dzisiejszy.
Paragwaj jest dość bezpiecznym krajem, albo prezydent rzadko w swej siedzibie urzęduje. Przed pałacem od strony miasta stało dwóch czy trzech żołnierzy, żadnych barierek, zaś gdy zszedłem od strony rzeki, skąd także pałac się prezentuje dość okazałe, stał tam jeden policjant stojący na straży aby nikt nie przeskoczył wysokiego na jakiś metr płotku, dzielącego prezydenckie włości z przestrzenią publiczną . Nie omieszkałem sfotografować się przy nieźle prezentujących się dużych literach z nazwą stolicy i ruszyłem z powrotem wzdłuż prezydenckiego pałacu, aby spocząć na jakieś ławeczce w cieniu drzew wielkiego placu w mieście, które nazwano Plaza del Congreso i Plaza de Armas. A tam niespodzianka. Wszystkie miejsca były zajęte. I to nie bynajmniej przez spacerowiczów ale rząd prowizorycznych namiotów i domków zbitych z dykty. Bo atmosfera w Paragwaju była gorąca. Zbliżały się milowymi krokami wybory prezydenckie i pewnie wśród tych biwakowiczów była pewnie jakaś grupka z ambicjami politycznymi, ale większość tam przebywających miała inne cele: Chcieli rozszerzyć posiadłości tzw. „fawel” z terenów nadrzecznych, gdzie już byli usadzeni od dłuższego czasu na tereny placów miejskich. Patowa to sytuacja. Z jednej strony jedna władza się kończy i nie wiadomo kto będzie nowym prezydentem, a z drugiej strony gwałtowne ruchy policji mogłyby zakończyć się zamieszkami zbyt blisko budynków rządowych. Stąd wyluzowani policjanci w większych grupkach rozłożyli się w okolicy, w tym również przy konnych statuach bohaterów dawnej i bliższej historii tego kraju i czekali na rozkazy. Tak to podobno miało trwać już od około ośmiu miesięcy jak mi to potem wyjaśnił recepcjonista w hotelu. A tymczasem miejscowe chłopaki z domków z dykty z grały w piłkę
Warto czasem nie być w zbyt turystycznym miejscu, to byłoby przecież aż nudne takie ciągłe zachwyty, cmokania, a tutaj samo życie.